Monumentalne dzieło H. Lausberga (ponad 50 ark. wyd.), będące swoistym połączeniem encyklopedycznego leksykonu i drobiazgowego wokabularza, należy do światowego kanonu specjalistycznej literatury z zakresu historii i teorii retoryki. Pozostaje do dziś jednym z najważniejszych opracowań terminologii artis bene dicendi zilustrowanej przez autora wielorakimi źródłami (od IV w. p. n. e. aż po wiek XX). Definiuje on i egzemplifikuje kilka tysięcy terminów-fenomenów retorycznych (uporządkowanych wedle indeksów: greckiego, łacińskiego i francuskiego) rozpatrywanych zgodnie z pięcioma podstawowymi działami retoryki: inwencją, dyspozycją, elokwencją, sztuką memoratywną oraz pronuncjacją. Stanowi niezastąpioną pomoc nie tylko dla specjalistów rozmaitych dyscyplin humanistycznych: badaczy staro- i nowożytnych filologii, historii, filozofii, prawa, teologii, nauk społecznych etc., ale również dla pedagogów, dziennikarzy i wszystkich zainteresowanych teorią i historią sztuki artystycznego posługiwania się słowem. Ze względu na rozległość i obfitość cytowanych greckich i łacińskich fragmentów źródłowych (wypełniających prawie połowę całego dzieła), polska edycja obejmuje również przekłady większości z nich, czego dotąd nie podjęła się żadna nauka na świecie: istniejące dotąd bowiem dwa pełne przekłady pracy Lausberga na języki europejskie: angielski i hiszpański, wzięły na siebie trud translacji jedynie samej części niemieckiej, nie tłumacząc ani nie komentując w ogóle źródeł antycznych. Dodatkowo edycja polska zawiera jako appendix bogatą polsko- i obcojęzyczną bibliografię dotyczącą retoryki i poetyki.