Zabójstwo generała policji, Marka Papały, jest chyba najgłośniejszą sprawą w całej dotychczasowej historii III Rzeczypospolitej. Lecz zarazem jest również sprawą niezwykle tajemniczą, obrosłą dziwnymi zdarzeniami, podejrzanymi osobami zamieszanymi w całość, kuriozalnymi decyzjami, a wszystko to na styku świata polityki, biznesu i środowiska przestępczego. Pomimo dekady, która minęła od zabicia generała Papały, nic a nic konkretnego - dającego solidną podstawę do dalszego śledztwa - nie wiadomo. Przede wszystkim nie ustalono trzech najistotniejszych kwestii: kto zabił; z czyjego polecenia oraz dlaczego. Niezwykłą sprawą jest, jak sprawa zabójstwa - i to jakiego! W końcu zabito wysokiego rangą oficera służby publicznej - utknęła w martwym punkcie. Przesłuchano masę świadków, podejrzanych; przebadano nawet tak mało wiarygodne tropy jak zlecenie zabójstwa przez żonę Papały czy zemsta młodego policjanta za odsunięcie od służby. Do tego cała sprawa jest niezwykle polityczna - raz ludzie z tak zwanej postkomuny wyciągają głównego podejrzanego, biznesmena Edwarda Mazura, tuż po jego aresztowaniu, a kilka lat potem ekipa Prawa i Sprawiedliwości stara się w wyjątkowo nieudolny sposób o ekstradycję tejże persony ze Stanów Zjednoczonych (wniosek uzasadniający wydanie Mazura - zamieszczony w książce - jest takim humbugiem prawniczym, że sędzia amerykański nie miał innego wyboru, aniżeli nie pozostawić na nim suchej nitki). Do przez tok śledztwa przewija się cała masa gangsterów; niektórzy niby wiedzą, kto i dlaczego, ale następnie zmieniają zeznania (jeden nawet przyznał się do wykonania zlecenia, ale tylko po to, by śledczy dali mu spokój z niekończącymi przesłuchaniami - wartość zeznania jest zatem żadna). Ujmując wszystko jednym zdaniem - mamy do czynienia ze strefą zmroku, czyli komuś wybitnie zależy na tym, żeby śmierć Marka Papały nie została wyjaśniona.