Opowiadania Kira Bułyczowa o Wielkim Guslarze towarzyszą polskiemu czytelnikowi od wielu, wielu lat i wciąż bawiąc skłaniają do zadumy nad człowiekiem. W Guslarze jak w zaczarowanym zwierciadle skupiają się śmiesznostki, wady, zalety, pragnienia i lęki naszej cywilizacji. Choć Bułyczow bezlitośnie obnaża i ośmiesza swoich bohaterów, kpi z nich bezustannie, to jednocześnie bardzo ich lubi, dzięki czemu wciąż każdy z nas może być dumny, że jest człowiekiem. Wielki Guslar to małe powiatowe miasteczko, niby niczym nie różniące się od innych prowincjonalnych miasteczek w zachodniej Rosji, gdyby nie częstotliwość cudów i niewyjaśnionych zdarzeń, jaka ma w nim miejsce. I już nie chodzi o tych kosmitów, których można spotkać na każdym podwórku czy w trakcie grzybobrania. W Guslarze dzieją się naprawdę dziwne rzeczy ─ bo jak inaczej nazwać hodowle mamutów i prerodaktylów, odkrycie eliksiru młodości, A spiritus movens wszelkich tych nieprawdopodobnych zdarzeń są wspaniali bohaterowie: Korneliusz Udałow, rezolutny, ale raczej średnio inteligentny inżynier budowlany, mający dużego pecha w życiu i wiele szczęścia do napotykania na swojej drodze przybyszów z kosmosu Ksenia Udałowa, żona Korneliusza, stale pilnująca by jej ślubny nie poszedł w szkodę. Lew Minc, genialny profesor, większość jego fantastycznych wynalazków, jak na przykład łososie wcinające mazut i olej silnikowy, mają zasięg tylko regionalny. Michał Standal, kochliwy reporter gazety miejskiej, którego romantyczna dusza wciąż pcha w różnorakie kłopoty.